Weer Thuis

Dag lieve mensen

We zijn eindelijk thuis. Eigenlijk al een paar dagen maar we moesten een beetje bij komen van de reis en het tijdsverschil.

Onze terugvlucht was om 14:20 maar we moesten al om 10:00 uitchecken. Logisch natuurlijk maar dan wordt het wel een lange dag. Bij het vertrekken uit onze hotelkamer waren we bijna de kartonnen kaartjes vergeten. De kartonnen kaartje zaten aan een overhemd die ik daar had gekocht. Zhuang vond ze zo mooi dat we ze hebben bewaard maar we hebben er van hem beide één gekregen. Die bewaarden we in onze broekzak en moesten die van tijd tot tijd even laten zien. Eenmaal weer op de hotelkamer legden we deze dan naast de televisie en moesten weer mee als we weer weggingen.
Bij vertrek heb ik hem de kaartjes weer gegeven maar tot onze verbazing liep hij direct mee naar de prullenbak en gooide ze weg! We hebben nog wel even gevraagd of ze echt niet mee moesten maar het antwoord was, nee. Alsof hij er iets mee wilde afsluiten.
Hij wist wat er ging gebeuren en deed soms een vliegtuig na als we het over huis, zijn slaapkamertje en Tommie hadden en hem foto´s lieten zien.


Eenmaal op de gang liepen we allemaal met een rugzak om en een koffer achter ons aan trekkende. Ook Wei Wei wilde zijn eigen koffer slepen. Ik dacht het even vast te leggen met mijn video camera die ik aan mijn broeksriem had hangen. Mijn camera liep net toen
Maar hij stopte en deed zijn rugzak ging af. De koffer en rugzak in het midden van de gang barricadeerde alles en we stonden dan ook te kijken wat hij nou weer ging doen. Zijn fabeltjeskrant rugzak ging open en hadden nog geen flauw idee wat hij nou aan het doen was en beleven maar roepen dat hij gewoon moest doorlopen. Veel meer konden we ook niet doen want alles lag in de weg en we hadden zelf onze handen nog vol.
Uiteindelijk werd het duidelijk. we hadden drie duplo blokjes in zijn tas gestopt voor in het vliegtuig. Dezelfde blokje die ook al eens als fotocamera hadden gediend. Na "ketsjing" te hebben gezegd moeten we dan ook altijd even op de achterkant van de blokjes kijken naar 'de foto' die dan op het 'display' stond. Want dat doet papa ook altijd.
Nu waren de blokjes de videocamera en moest er ook even worden gefilmd. We hadden al onze eigen bagage al los gelaten om naar hem toe te lopen en het gang pad weer een beetje vrij te maken. Het is maar goed dat hij geen echte camera had want dan hadden we er mooi opgestaan :-)

De terug vlucht was rustig en we hebben van de zonsondergang kunnen genieten. Héél romantisch. Maar als die tien uur duurt dan is dat er ook wel vanaf ;-)

Op Schiphol hebben we een zeer warm onthaal gekregen van familie en vrienden met ballonnen en cadeautjes en al. Echt geweldig!!
Het was goed om iedereen weer te zien en eindelijk thuis te komen.

We hadden de auto op lang parkeren gezet.
We hadden hem al en soort verteld dat papa naar huis ging rijden en keek ons al vol verwachting aan wat er ging gebeuren. We moesten alleen nog even wachten op de bus die ons naar de parkeerplaats zou brengen. We waren aardig bepakt met de ballonnen en extra tassen die we hadden gekregen en het was alleen al een uitdaging om de bus in te komen met ook onze bagage en buggy incl. kind. Een aardige meneer heeft ons even een handje geholpen met inladen. Misschien ook in eigen belang om op tijd thuis te wezen :-) Eenmaal binnen stonden we dusdanig op elkaar gestapeld en hadden we nog minder ruimte dan in de metro van Beijing. Helaas geen wonder van een opende zee dit keer :-) maar meestal komen dat soort wonderen ook maar één keer voor.
Gelukkig duurde de rit kort en waren we snel bij de auto. Het was nog even spannend of Zhuang in het autostoeltje wilde gaan zitten. Na de bagage achterin te hebben geladen vloog meneer al gelijk in zijn stoeltje zodra de deur open ging. Na 20 minuten en drie keer in en uitstappen hadden we hem eindelijk vast in zijn stoeltje zitten omdat we nog hebben lopen stoeien om zijn gordels langer te krijgen. De handleiding lag er gelukkig nog naast. De hele rit naar huis heeft hij zitten lachen en mee geneuried met de muziek die op stond.

Toen we de straat in reden was deze bij ons huis versierd met slingers, ballonnen en zelfs een grote foto aan de gevel van Zhuang-Wei. Ondanks dat het al wat laat was geworden kwamen de overburen en de buren naast ons nog even naar buiten. Ook zij hadden ons gevolgd via de site en hadden volop mee genoten.

Eenmaal binnen was de hele woonkamer versierd met slingers en ballonnen. Alleen duurde het het even voordat we naar binnen konden. Ik had Zhuang al wat filmpjes van Tommie, onze kat laten zien en hadden ook gezegd dat we naar Tommie zouden gaan. Elke keer zei hij zelf al Tommie, Tommie als hij de foto's zag en na de filmpjes was hij helemaal om. Maar ja, nu Tommie ineens voor hem stond was hij toch wel een beetje eng en groot. Gelukkig zaten de klapdeuren er nog tussen maar we moesten toch een keertje naar binnen. Als een aapje is hij langs mijn been omhoog klommen en heb ik hem maar opgepakt want hij durfde niet te op de grond te blijven staan. Terwijl wij onze ogen uitkeken hoe alles was versierd hield Zhuang Tommie nauwlettend in de gaten als of hij elk moment zijn voet er af zou bijten. Onze kat is zestien en weet nog niet eens wat hij met een vlieg of spinnetje aan moet. Bij het minste geringste mietert hij al van de bank af waarbij hij dan tussen de rugleuning en het kussen beland.

We hebben samen met ons fotoboekje waar de hele familie in staat en ook wat foto's van zijn bedje, slaapkamer, woonkamer en badkamer het huis door gelopen. Dit fotoboekje hadden we ook mee naar China. Bij elke foto zag hij nu dat het hetzelfde was als in het echt en knikte als we bijvoorbeeld op de foto de bank aanwezen en daarna de bank in het het echt. Op zijn slaapkamertje was het naast het ja knikken ook Ooh en Aah en hij wist dat dit zijn kamertje was.
Aan zijn reactie te merken was het voor hem echt een moment van dat wat wij hem hadden vertelt ook klopte.

We hebben nog even wat gegeten en zijn daarna lekker in ons eigen bed gestapt.
Zijn deur moest open blijven en hebben die van ons ook niet dicht gedaan. Hij is als een blok inslaap gevallen.

En wij ook...bijna!
Tommie was enorm blij dat we weer thuis waren en heeft als een schorre kip onderaan de trap staan te loeien. We zijn er denk ik wel vier keer uit geweest om hem weer stil te krijgen. Toen het eindelijk stil was hoorde ik muziek. Muziek? waar komt dat nou weer vandaan? Met een grote zucht zei ik tegen Pauline dat dat mijn telefoon was die beneden ligt. Ik gebruik mijn telefoon als wekker en die stond nog op 07:00 uur, Beijing-tijd. 01:00 uur dus bij ons en ging dus af. Niet echt een bepaald rustige start van de nacht. Zeker niet als onze manneke er ook nog eens uit moet om te plassen. Daarnaast lig je zelf toch in een soort van waakstand te slapen en begint de dag vroeg als hij om 06:00uur denkt van ik wil eruit! Hij is wel voor het eerst bij ons in bed gekropen. Echt stil liggen kan hij niet dus voor jezelf is het dan ook gedaan met de nachtrust. Ach nou ja, dan kunnen we alvast wennen aan onze nieuwe wake-up-tijd.