Zóó Beijing

Zoo Beijing.

Nou een ervaring rijker is de metro van Beijing. Op zich zit het allemaal goed in elkaar en is het niet moeilijk om je route vinden. Een kaartje voor een enkele reis kost 2 Yuan wat ongeveer neer komt op iets meer dan 20 cent. Met dit kaartje moet je door een poortje en zolang je metro niet verlaat kun je de hele stad door. Dus de metro op zich is oké alleen de hoeveelheid Chinezen die ermee reizen;-) Wat een mensen!

Het is een sport om je een weg te banen zonder dat er al te veel Chinezen je voor zijn. Bij de roltrappen en de deuren van de metro is dringen alsof er iets gratis wordt weggegeven.
In Nederland kom je soms ook wel Chinezen tegen die dan gelijk door de deur van de lift of trein naar binnen willen als jij er eerst nog uit wilt. Ik begrijp nu wel waarom.
Op de vloer van sommige perrons staan waar de deur van de metro stopt pijlen op de grond. In het midden staat een gele pijl die vanaf de deur het perron op wijst en, twee paar grijze pijlen aan de linker en rechter zijde ernaast die binnen wijzen.
Het is dus de bedoeling dat de mensen die uitstappen middendoor naar buiten gaan terwijl de mensen die naar binnen willen langs de buitenkanten naar binnen moeten gaan. Dit versnelt het in en uit stappen.
En ja, als je dan met je Hollandse in-en-uit stap mentaliteit dit niet door hebt kun je wachten op aanvaringen waarbij de hele school Chinezen zich om je heen verplaats en dan denken, net als wij in Nederland, “Daar heb je weer zo’n toerist zonder manieren” :-) Als je het systeem door hebt gaat het ineens een stuk makkelijker. Alleen bij de roltrappen blijft het dringen en moet je niet te aarzelend zijn maar gewoon doorlopen.

We stonden met de buggy voor de deuren van de metro te wachten totdat ze opengingen. Een grote hoeveelheid ogen aan de andere kant van het glas stonden ons al aan te kijken als te veel vissen in een aquarium. Hoe komen we daar nu met de buggy naar binnen? Veel tijd om daar een tactiek voor te bedenken was er niet want de deuren gingen al open. “We lopen gewoon met buggy en al naar binnen en zien wel wat er gebeurt” zei ik nog.
Ja, Sorry, TUUT Dank U!! Met de buggy vooruit duwend als een soort van schild tegen de uitstappende mensen stapten we moedig naar voren. Plots ontstond er een pad door zee. Het leek wel een wonder! Voordat we het wisten stonden binnen. Het signaal klonk dat de deuren weer gingen sluiten en de zee van Chinezen sloot zich om ons heen. Gelukkig verzopen we niet :-)
De eerst volgende keer dat we weer met de metro gingen hebben we eerst de buggy maar even ingeklapt en Zhuang gedragen. Er staan gelijk mensen voor je op zodat jij met kind kan zitten. Ook heel verrassend en daar kunnen wij dan weer van leren;-)

De dierentuin is zo’n 40 min met de metro en stopt vlak voor de deur. We zijn als eerste maar even naar de Panda’s gegaan want die zie je niet zo vaak. Het zijn echt prachtige dieren met hun zwarte vlekken om hun ogen. De dierentuin is groot en je kan er gemakkelijk een dag in doorbrengen. Daardoor hebben we niet alles kunnen zien. We waren met de hele groep gegaan dus wilden we ook weer enigszins op tijd terug omdat de koters natuurlijk nog even moeten slapen s’middags.
Natuurlijk wel de tijgers, leeuwen en olifanten gezien. En de apen niet te vergeten natuurlijk. Ook is er soort van groot dolfinarium waar je dan wel extra voor moet betalen. Helaas zijn we daar niet in geweest want het zag er aan de buitenkant wel indrukwekkend uit. En dan weer het Chinese tintje eraan: Je kon tegen betaling met een speedboot door een kanaal heen scheuren! In het parcours zit een lus dus je komt ook weer op het zelfde punt terug. Leuk! Het heeft ook écht iets met de zuid Afrikaanse olifanten of witte tijgers te maken. ;-)

Die middag waren om 14:15 terug in het hotel en toch wel een beetje moe. Ik ben even op bed gaan liggen en Zhuang moest eigenlijk ook nog even slapen. Sjalapen, zoals het nu zelf zegt. In de dierentuin is was hij al in sjalaap gevallen en werd pas weer wakker toen we uit de metro moesten. Pauline was ook een beetje gaar en kwam er even bij liggen. We waren ook benieuwd of Wei Wei ook zelf even kon gaan spelen en hadden al zijn speelgoed op de grond gelegd. Hij is nu gewend dat hij de volle aandacht krijgt en willen hem ook leren dat hij soms ook niet krijgt. Wat we niet verwachten is dat hij de gordijnen dicht ging doen :-) en binnen een mum van tijd was het heerlijk donker. Na een aantal keren van en op het bed te zijn gesprongen en dat we hem verteld hadden dat we even gingen Sjalapen kwam hij er ook bij liggen. Wel lag hij te draaien en te doen, maar toch. We hebben heerlijk een uurtje liggen doezelen.

We hebben ook een memory spelletje gedaan met eigen gemaakte tekeningetjes. Hij moet alleen hard lachen als het niet goed is.

Ik had ook nog een half pakje post-it papiertjes bij me die hij één voor één van elkaar heeft zitten halen. De briefje zijn nu inmiddels vol gekrast met kleurpotlood en pen. Eén van de eerste dagen heeft hij gezien dat wij met Grace (adoptie)papieren zaten in te vullen. Deze papiertje zijn nu soms ook ‘officiële’ papiertjes waar een kabbel op moet worden gezet. We geven ze dan weer terug en krijgen dan weer een nieuwe van hem of andersom.
We wisselen dit nu ook af met het zeggen van Alstublieft en Dank u wel waarvan hij nog niet precies weet wanneer je nou wat moet zeggen. Hij zegt in ieder geval iets wat er op lijkt.

Ook zijn trukendoos om tijd te rekken of om weer aandacht te krijgen brokkelt af wat ook weer tot (aanstel) huilbuien lijdt. Hij kan zichzelf verschrikkelijk goed nadoen alsof de hele wereld vergaat en huilt dan bijna zo echt alsof er iets ergs aan de hand is.

Zo klonk er altijd als hij 15 min in bed lag heel zacht papa, papa ik moet plassen en moest hij weer naar de wc. Als dit te lang duurde huilde hij bijna echt waar wij dan weer op reageerde. Hij krijgt er dan zelfs nog een paar druppels uitgeperst terwijl hij net is geweest. We hadden al gezegd dat als hij om papa roept, mama gaat zonder wat te zeggen, of andersom. Dit hielp deels want hij had dan toch weer de aandacht terwijl hij gewoon moest gaan slapen. We hebben dit nu op gelost door nog een keertje te gaan plassen als de tanden zijn gepoetst, handen en gezicht gewassen en de pyjama aan getrokken is. Vlak voor dat we weer naar de wc gingen heb ik hem twee keer verteld dat we nog één keertje gaan plassen en niet meer gaan plassen als we slapen. Met wat extra handen wijzend heeft hij ook twee keer ja geknikt en was de boodschap duidelijk. We hebben we drie kwartier in het donker gezeten zodat hij ook ons niet meer kon zien. Dat is het lastige van een hotelkamer maar het heeft uiteindelijk wel gewerkt. Geen extra geplas meer :-)
Het is nu even investeren wat de regels zijn al valt dat soms niet mee. Ook voor ons is het ontdekken waar liggen de grenzen en wat is echt en wat wordt er gespeeld. Zeker als je de taal niet spreekt moet je soms handelingen herhalen die hij deed maar dan met een vingertje erbij van "niet doen"
Vaak herhaald hij dat dan ook weer wat voor ons een bevestiging is dat de boodschap duidelijk is. Lief hè?

We merken dat alles steeds meer in balans komt en dat we steeds minder moeite hoeven te doen om dingen duidelijk te maken. En hij merkt dat zijn tactieken steeds minder werken en een hapje voor papa of mama omdat hij iets anders lekkerder vind, gaat ook niet meer op. Wel lief maar gewoon opeten want hij lust tot nu toe alles.

Dit heeft als effect dat hij bijvoorbeeld soms heel lief onze beide handen tegen zijn gezicht duwt en zegt dat hij ons lief vindt en zich beter gedraagt.
Corrigeren moet je altijd met elk kind en met hem nu nog een beetje creatiever.

Een hoop belangrijke woorden kent hij wel. We denken zelf dat hij meer begrijpt dan spreekt wat ook wel logisch is. Soms hoeven we dingen maar één keer te zeggen en doet hij precies wat hij moet doen. Anders om pakt hij soms gewoon je hand om duidelijk te maken wat hij wilt dat jij doet. Ons kleuter-Chinees gaat er ook op vooruit :-)
Hij probeert nu ook steeds meer te herhalen wat je zegt wat soms ook erg grappig klinkt.

We gaan dus goed vooruit met z'n drieën.

Komende dagen willen we nog naar de verboden stad en het plein van de hemelse vrede maar willen toch wel langzamerhand naar huis.
Het is nog wachten dat we Zhuang zijn visum krijgen van de Nederlandse ambassade.

We wachten nog wel even en eten nog wat Chinees :-)

Liefs,
Pauline, David en Zhuang-Wei