We zijn geland

Nou, we zijn geland op Beijing Airport. Best wel vreemd om hier weer te zijn. De plek waar we nu bijna zeven jaar gelden vertrokken om met ons drieën weer thuis te komen. Nu komen we met z'n drieën weer aan!
Het voelt toch een beetje als 'thuis komen' nu we samen met Zhuang-Wei weer hier zijn. Blij en dankbaar dat hij nu ook terug is in zijn land.
Dat het 'zijn' land is is al direct merkbaar. Eenmaal tussen de mensenmassa moeten we hem goed in de gaten houden. Niet dat hij zou weglopen maar ik merk dat hij niet echt meer op valt tussen zijn landgenoten. Als hij maar even iets bij ons vandaan loopt lijkt ineens ieder jongetje van zijn lengte en postuur op hem. Ik moet even zoeken naar andere kenmerken om hem in de gaten te houden. En die zijn er genoeg!

Overstap in Beijing naar Xi’an.

Nadat Chris, ons contact persoon voor straks als we weer terug zijn in Beijing, ons bij de juiste gate had afgezet en nog wat zaken voor ons had geregeld die nog niet helemaal juist bleken te zijn, konden we door naar de gate. Vreemd genoeg zijn mannen en vrouwen gescheiden en stond in de verkeerde rij. Zhuang-Wei mocht met zijn moeder door de gate en langs de controlepoortjes. Ik moest 5 rijen verder bij de mannen er door.
Ik had mijn broekriem en computer al uit de tas gehaald en me al op de vraag voor bereid of ik nog iets als een powerbank bij me zou hebben. Het antwoord was dan ook ‘nee’ zei ik met een vriendelijke lach en kon doorlopen. Ik werd niet eens gerouleerd of door de scanner gehaald.
Die lach bleek toch niet genoeg want eenmaal dat mijn rugzak door het röntgenapparaat moest ik weer “terug naar start”.
O ja, dom! Mijn videocamera en mijn fotocamera en de NintendoDS van Zhuang-Wei en, o ja, mijn iPad.
Nadat de tas nogmaals doorlicht werd bleek het uiteindelijk in orde te zijn ( er zat ook bijna niets meer in ) en kon ik mijn spullen, die inmiddels waren verdeeld over drie van de bakken, weer verzamelen.
Pauline en Zhuang-Wei stonden allang te wachten aan de andere kant en hielden alle poortjes in de gaten omdat ze niet wisten in welke ik was verdwenen. Het leek wel op een marmottenrace die ik glansrijk had verloren. Terwijl ik mijn riem nog aan het vastmaken was vertelde ik ze het hele verhaal waarom het zolang duurde.
Na anderhalf uur wachten en wat te hebben gegeten en gedronken stegen we op naar Xi’an.
Een makkelijke vlucht want het duurde maar vijf kwartier.