Weer thuis...al een tijdje

Lieve mensen

We zijn weer thuis! ….. alweer twee weken ;-)

We hebben een warm onthaal gehad op Schiphol door familie en vrienden. We vertrokken een half uur later vanuit Beijing maar kwamen toch op de verwachte aankomsttijd aan.
Veel heeft Xijian niet geslapen dan hooguit een minuut of twintig verdeeld over wat hazenslaapjes gedurende de vlucht.
Helaas resulteerde dat dus ook in wat jengelbuien waarbij moeders altijd goede tips hebben dat vaders met de kleine wat moeten gaan lopen. Zo ook na een halfuur huilen.
Het record ‘jolig-doen-door-het-gangpad’ moest maar weer eens worden verbroken om de jengelbui te doorbreken waarbij niets vermoedende en soms slapende vlieggenoten een pets op arm kregen gevolgd door een lieve glimlach die, als je al sacherijnig wakker zou worden, al je sacherijnigheid als sneeuw voor de zon zou doen verdwijnen. We denken dan ook eenmaal thuis sessies te starten voor mensen met het ‘verkeerde been uit bed’ syndroom.
Daarna was het soms weer een kunst om met de nodige afleidingstrucs weer in de stoel te gaan zitten.
Toen we eenmaal geland waren op Schiphol was hij dan ook niet meer te stoppen en wilde hij alleen maar lopen, lopen en nog eens lopen. Of beter gezegd, rennen want gewoon lopen komt niet in zijn systeem voor. Het zal met zijn kleine beentjes te maken hebben dat ‘gewoon lopen’ niet opschiet.

Het was fijn iedereen weer te zien en Hollandse bodem onder onze voeten te hebben.

De eerste anderhalve week waren we allemaal snip verkouden geworden en last van enorme kriebelhoest. Pauline heeft zelfs een paar nachten op de bank geslapen om de rest niet wakker te houden. Daar hebben we nu nog wat restverschijnselen van.
Onze kleine man heeft er kennis mee gemaakt en snottert nu nog een beetje na.
Ook denken we dat hij nog wat last heeft van het tijdsverschil. Elke nacht loopt hij ergens tussen 03:00 en 04:30 over de overloop rond te rennen waarna hij onze slaapkamer in komt als we in de tussentijd al niet wakker zijn geworden. Samen met mama even naar buiten kijken om te zien hoe donker het nog is en dan weer lekker zijn bed in waarna het gewoon verder slaapt.

Slapen deel VII
De eerste nachten zijn we allemaal (laat) naar bed gegaan. Xijian eerder op bed leggen had geen zin dus dan allemaal maar laat.
We begonnen eerst met hem in zijn eigen bed te leggen en te kijken hoe dat ging. Zijn bed is laag en heeft geen spijltjes zoals in het hotel. Hij heeft dus zelf de vrijheid er uit te klimmen. De start was goed maar hij begon toch te huilen waarna hij bij ons in de slaapkamer naast ons bed op de grond ging zitten. We hebben zijn matras maar bij ons neergelegd waarna hij heerlijk in slaap viel.

Na een aantal nachten lukte het om, na eerst samen de gordijnen dicht te doen, verhaaltje te lezen, boekje terug te leggen en de lampen uit te doen,...in zijn eigen bed te blijven. Voorwaarde was wel om in ruil iets te krijgen om mee te spelen. Dit kon, net als in China, een leeg waterflesje zijn, een knuffel of zijn schoenen aan. Meneer ging dan zonder enig protest lekker liggen. Soms achterstevoren in zijn bed maar daar deden we natuurlijk niet moeilijk over. We beleven er net zolang bij totdat hij, na veel draaien en soms weer gaan zitten en staan waarbij we hem steeds weer neerlegden, uiteindelijk in slaap viel.

Gister ben ik zelfs op mijn eigen bed gaan liggen nadat ik de vorige avond met pijn in mijn nek wakken ben geworden. Mijn hoofd op mijn armen en mijn benen onder het bed schoven. Ik denk dat ik sneller sliep dan Xijian maar gelukkig sliep hij toen ik met mijn negentig graden pijnlijke nek wakker werd. Gister hebben we dus letterlijk even gedag gezegd en kreeg ik nog een handkusje na. Daarna ben ik met de deur open op ons eigen bed gaan liggen. Hij is er nog twee keer uit geweest maar kon hem zonder probleem terug leggen. Wel roep ik soms nog maar een keer “lekker slapen” of hoestte ik expres om te laten weten dat ik er nog ben. Ook dit werkte en werd zelf na een half uur wakker zonder pijn in mijn nek. Xijian sliep gelukkig ook.
Al met al is het dan wel 21:30 – 22:00 waardoor er weinig van de avond over is.

Nu, zondag, lag hij er eerder in want Zhuang-Wei moet morgen ook weer naar school. 21:00! Een record;-)
Het is ook wel fijn dat alles weer zo zijn normale ritme krijgt. Zaterdag is Zhuang-Wei weer wezen voetballen en dus morgen weer naar school.
Voor Xijian wéér een nieuw ritme en maar weer eens zien hoe dat gaat. We hopen dat zijn middagslaapje ook een vaste plek zal gaan krijgen. Soms gaat hij zelf op de bank liggen, of valt hij ergens op de grond in slaap waarna wij hem alsnog lekker op de bank neerleggen. Ook dat zal goed gaan komen want hij heeft wel zijn slaap nodig.

Hij praat nog steeds niet maar begrijpt wel wat je bedoelt. Hij wil heel graag (mee) helpen en hem dingen in de prullenbak laten gooien of iets naar Zhuang-Wei brengen is geen probleem. Het enige wat hij kan zeggen is ‘A-ma’ wat zoveel betekent dat je even moet kijken. “A-ma” met iets in zijn hand en vervolgens naar de keuken wijzen om iets weg te gaan gooien, of, “A-ma mama” en wijzend naar mama: “Heb ik van mama gekregen”.
Ook ‘mama’ lukt al zou je eerder zeggen dat hij uit Italië komt. "MaaaaMa"

Samen met Zhuang-Wei gaat het ook goed. Soms is Zhuang-Wei het ook even zat en dat mag. Maar doorgaans kan hij een hoop verdragen van de broertje. Hij gedraagt zich echt als een GROTE BROER!
We genieten dat ze lekker samen in bad zitten of lekker aan het stoeien zijn.

Geniet van de foto's en filmpjes!