Terug Naar Beijing

Terug naar Beijing.

De terugreis naar Beijing verliep eigenlijk best wel goed. Een hoop waar we ons tevoren druk om hadden gemaakt bleek niet nodig. Xijian heeft alleen bij het instappen, vermoedelijk door alle drukte in het vliegtuig wat zich altijd door een te smal gangpad moet worstelen, gehuild. Eenmaal met de rekenmachine op papa zijn telefoon in zijn had heeft hij gedurende de vlucht de meest ingewikkelde berekeningen gemaakt die mijn verstand te boven gaan. Rekenen op hoog niveau zeg maar.

We waren er naar mijn idee eerder in Beijing dan dat er verteld werd in het vliegtuig. Van de één uur en driekwartier die de vlucht zou gaan duren waren we er een halfuur eerder. Het kan ook mijn ingebouwde Engelse processor zijn die Engels met een Chinees accent niet goed weet te vertalen.

Terugreis geeft ook wel een beetje vreemd verdrietig gevoel dat Xijian voorlopig niet meer in zijn provincie zal terug komen. Straks als we volgende week China gaan verlaten komt er weer zo’n moment. Uit zijn eigen land mee naar Nederland. Voor ons allen een nieuwe start en uitkijken naar het moment dat we toch weer een keer zullen terugkomen.

We waren dan ook als eerste in het hotel. Later die middag en avond zullen we ook weer de anderen
terug zien. We zijn dan ook benieuwd naar hun verhalen.
Eerst ga ik met Zhuang-Wei lekker zwemmen. Even een papa momentje!

Die het eten is Zhuang-Wei die avond nog een keer wezen zwemmen met Boyan, een zoon van één van de andere echtparen. Ik ben met de jongens even mee geweest naar beneden omdat je zonder het pasje van je kamerdeur niet binnen komt. Ook voor de lift naar boven heb je je pasje nodig.
Pauline is op de kamer gebleven met Xijian naar is vanaf het moment dat ik weg was gaan huilen dat hij weg wilde om te kijken waar ik was. Een nieuw maar goed fenomeen. Pauline is uiteindelijk ons maar achterna gegaan maar we kamen elkaar alweer tegen op de gang. Het was gelijk weer goed.
Bij het in bad stoppen moest ik er alleen ook bij blijven en kon niet uit het zicht verdwijnen om wat blokken te pakken om in bad mee te spelen. Dan maar met z’n tweeën hem gewassen, is ook leuk!


Slapen deel II.
We hebben wel een nieuw record met slapengaan gevestigd. Eerst samen het speelgoed opgeruimd en tanden gepoetst. Daarna wilde hij de potloden weer uit de doos gaan halen maar dat gingen we dus niet meer doen. Pauline wees eerst naar het kinderbedje maar schudde al een beetje huilend ‘nee’. Ook het grote bed was hetzelfde antwoord. Dan maar naar papa maar daar kreeg hij hetzelfde antwoord. Dan toch maar weer het grote bed waar hij tot nu toe altijd nog de nacht begon. Eenmaal in slaap stopten wij hem alsnog in het kinderbedje waar hij nooit een probleem van maakte om daar weer wakker te worden.
Al huilend heeft Pauline hem naar zich toe getrokken hebbe samen 3 á 4 min lepeltje-lepeltje gelegen. Daarna is hij rechtop gaan zitten met zijn rug tegen mij aan terwijl Pauline zijn voetje masseerde. Uiteindelijk is hij voorover met zijn voetjes tegen zijn gezicht in slaap gekukeld.
Er zijn momenten dat dat mij net niet meer lukt.
Het is vermoedelijk toch nog de angst van het alleen te worden gelaten als je slaapt. Iets vasthouden geeft dan toch een gevoel van veiligheid, al is het maar een waterfles waar je de hele dag al mee hebt rondgesjouwd.
Na 15 minuten sliep meneer.
Blijkbaar is er toch weer wat veranderd na onze reis vanuit Xi’an en hopelijk dat dat zo blijft.