Morgen naar huis

Lieve mensen. Wat gaat de tijd toch snel al hebben het gevoel alsof we vijf weken zijn weggeweest.
Er is ook in de afgelopen weken veel gebeurd er veranderd. Dat veranderen zal nog wel even doorgaan denk ik zo in de komende weken. Ook dan zullen we het nodige op onze site gaan zetten.
We merken dat we naar huis ‘moeten’. Alle dagen zijn best wel intensief. Zeker voor die kleine die elke dag aardig heel wat indrukken en prikkels te verwerken krijgt.
Ook WhatsApp en WeChat beginnen wat te haperen en te stotteren en het programma waar ik de filmpje mee maak loopt nu voortdurend vast.
Eenmaal thuis zal ik het e.e.a. bijwerken en kunnen jullie, en wij ook, nog even lekker nagenieten van onze laatste dagen hier in Beijing.

Ik wil Marco Houweling enorm bedanken voor het op de site zetten van de filmpjes. Het lukte ons niet om deze er vanaf hier op te zetten en we zijn erg blij dat hij dit voor ons heeft kunnen doen zodat jullie ook bewegend van ons konden genieten. De laatste staan er nu ook op, bij de Muur.
Thx maatje!

Morgen vliegen we naar huis en verlaten we China. Best wel een vreemd om nu zijn land te verlaten.
Het zal wel even duren voordat wij terug zullen gaan maar we hebben wel contact met zijn verzorgster. Daar zal ik later wel iets meer over vertellen.

Slapen Deel V
Gister en vandaag verliepen toch weer anders dat de dag er voor. Daar waar we dachten het slaapknopje te hebben gevonden bleek ‘het apparaat’ na één dag zijn magische kracht te hebben verloren. Hoe de lampje ook knipperen en het volume wordt opgevoerd het resultaat blijft uit.
Het begint goed de Xijian zelf al zijn benodigdheden al in door de spijltjes van het bed er in legt. Dan nog even dollen door daarna weg te rennen wat ook gewoon leuk is. Het schaterlachen van hem is behoorlijk aanstekelijk maar een o zo verleidelijk wapen van hem dat hem toch wel vaak in zijn voordeel speelt. Na zijn grote broer nog even welterusten zeggen, en nog maar een keer om het grote bed heen naar de andere kant rennen, is het nu tijd om te gaan slapen.
Zonder al te veel problemen gaat meneer gewoon liggen en lijkt er niets aan de hand totdat hij toch weer gaat zitten en we hem zonder al te veel te zeggen gewoon weer neer leggen. Helaas, daar gaat het alarm weer af. Het ene attribuut na het ander wat al in zijn bed lag blijkt niet goed meer te zijn en wordt bij het voorhouden onherroepelijk doorverwezen naar buiten. Weer zitten en maar weer neer leggen volgen elkaar weer af met het vingertje maar wijzend naar iets wat er niet is dan alleen wat er al eerder wel voor door kon.
Gister stonden papa en mama is de badkamer zacht te overleggen wat onze volgende aanvalstactiek zou gaan worden totdat tot onze verbazing het ineens stil bleek te zijn. Zachtjes teruglopend naar de kamer stond Zhuang-Wei bij zijn bedje.
Op de één of andere manier had hij Xijian zover gekregen dat hij gewoon was gaan liggen en hij was stil. Als hij toch weer even het idee had om weer te gaan zitten deed hij zijn vinger voor zijn mond en zei zachtjes: “Nee, Sssst! Slapen” waarna hij weer ging liggen. Welke gave heeft hij meegekregen want na tien minuten was hij in dromenland.
Als wij zoiets deden schudde hij met zijn hoofd en ging mooi niet liggen waarna wij hem rustig oppakte en weer neerlegde. Om 23:00 is het toch wel tijd om te gaan slapen zou je zeggen.

Ook vanavond waren er alweer aardig onderhandelingsvoorwerpen voorbij gekomen waarbij hij na het overhandigen ervan netjes ging liggen. De dank was echter van korte duur want de zithouding werd alweer snel aangenomen waarbij soms ook het vingertje er weer aan te pas kwam om een nieuw voorwerp aan te wijzen.
Om Zhuang-Wei zijn ‘gave’ te testen zijn wij maar weer even van het toneel verdwenen. We waren de collisie nog niet door of het was stil! We konden nog net zien dat het wijzende vingertje van Xiian een puzzelboekje aanwees wat op het grote bed lag. Het boekje werd overhandigd en er werd blijkbaar een soort variant van het programma ‘Hints’ gespeelt waarbij de voorwaarde wel was dat je moest gaan liggen en slapen. Dit keer duurde het wel iets langer waar onze expert iets vaker in actie moest komen maar gehuild werd er niet. Zodra het hooft al iets omhoog ging klonk het weer zachtjes “Nee, Sssst! Slapen” met de benodigde gebaren waarna de bult in het dekbed weer verdween terwijl papa en mama geduldig op de gang zaten te wachten totdat we, bij wijze van spreken, we binnen werden geroepen alsof we bij de dokter in de wachtkamer zaten.
Blijkbaar voelt het bij Zhuang-Wei nog meer vertrouwd door zijn Chinese afkomst al worden papa en mama wel steeds vaker onder gekwijld van zijn intieme gedrag. Het is goed om te zien en te merken dat hij nu, als er bijvoorbeeld één van ons drieën van de kamer is of ergens even een winkel is binnen gestapt, sneller laat merken waar de ander nou blijft. Praten doet hij nog niet maar is er veel non-verbale communicatie waaruit blijkt dat hij toch wel een hoop begrijpt. Wel begint hij wel meer geluide en verschillende geluiden te maken en blijkt het een ontdekkingstocht te zijn wat hij met zijn stem en mond kan doen. Na zijn schisis-operatie heeft mogelijk op allerlei vlakken een flinke achterstand opgelopen. Het kan misschien wel even gaan duren voordat hij echt begint met praten zoals dit ook van andere adoptiekinderen bekend is. Gelukkig laat hij goed merken wat hij niet wil en aan zijn oren mankeert ook niets. Het kunstje van Oost Indisch, of beter gezegd, Oost Chinees doof zijn verstaat hij goed. 
Vanavond riep ik hem om naar bed te gaan. Hij net deed alsof hij mij niet had gehoord en rende de gang in. Daar ging om het hoekje bij de voordeur staan. Toen ik naar hem toe kwam en om het hoekje keek gilde hij van plezier en is “lekker niet luisteren” soms ook heel erg leuk!

Voor nu hebben we de koffers gepakt en de verhalen opgeslagen in ons hoofd om later op te schrijven. Morgen 06:30 aan het ontbijt. Wordt dus vervolgd!

Lieve groetjes van ons 4tjes.