De Chinese Muur

Vandaag begin de dag met regen. Van de week ook al een bui gehad. Je dankt dan gelijk dat het lekker fris is buiten maar niets is minder waar. Nog benauwder. Gelukkig toen we bij de Chinese muur aankwamen was het inmiddels droog. Later brak ook de zon weer door waardoor het weer lekker ouderwets warm was. Bij het lekker stappen over de muur breekt je dan helemaal het zweet aan alle kanten uit. Sommige stukken zijn vlak. Nou ja, vlak. Het wegdek loopt nog wel bol of hol maar er zitten geen traptreden meer in. Andere stukken lopen behoorlijk stijl omhoog waarbij het ons verbaasd dat onze kleine man absoluut niet getild wil worden en bijna alle treden zelf heeft gelopen. Wel aan de hand van papa want het blijft voor zo'n ventje gevaarlijk. Sommige treden zijn de helft zo groot als hijzelf maar hij krijgt het toch voor elkaar om naar boven te klauteren. Al met al weer een mooie verschrikkelijke warme dag met wederom de zoutsporen op mijn rug.
In de bus terug is bijna iedereen dan ook in slaap gekukeld. Ook Zhuang-Wei en Boyan. Na wat wilt gestoei achterin de bus zijn ze samen heerlijk in slaap gevallen. Zhuang-Wei met zijn hoofd op het boven been van Boyan en Boyan is voorover er overheen in slaap gevallen.

De foto’s en filmpjes volgen nog want daar had ik even geen tijd meer voor en is het internet niet echt denderend.


De laatste dagen merken dat Xijian weer wat ander gedrag vertoond. Hij wil soms, als je hem tilt, maar al te graag neus tegen neus of probeert hij op je wang of half in je nek te blazen. Dat geeft dat leuke geluid. 
Een andere variant is met beide handjes op je wangen te slaan wat soms nog wel eens iets te hard gaat. Maar ja, ook ‘zachtjes’ moet je leren. Daarna wil hij nog wel eens op mijn bovenbenen gaan staan wat natuurlijk ook weer uitnodigt voor andere gekkigheid. Even lekker half ondersteboven hangen is ook leuk en dat bij de landing op je buik worden geblazen.
Ook wil hij bij het omhoog tillen half over mijn hoofd hangen waarna hij dan even mijn hoofd als kussen gebruikt. Er zal genoeg vulling inzitten denk ik.

Slapen deel IV.
Het slapen was allen gister een drama. We hebben hem na de vast rituelen nu gewoon in zijn eigen bedje gestopt nadat we met hem driekwartier op de bank hebben gezeten. Een paar vingers in zijn mond en de ogen al meer dicht dan open begon de ellende. Meneer lag blijkbaar niet lekker meer en begon al wat te piepen en te rekken te strekken. Binnen een paar minuten waren we weer terug bij af en hebben hem al huilend alsnog in zijn eigen bed gelegd. Een hevige huilbui volgen dat het mij verbaasd dat het behang nog op de muren zit. Elke keer als hij weer ging zitten of staan legden één van ons hem rustig en zonder wat te zeggen weer neer. Dit heeft hij ( en wij dus ook ) ruim een uur volgehouden. Daar wordt je niet bepaald blij van en Zhuang-Wei al helemaal niet.
Nog bedenkend wat onze volgende aanvalstactiek zou gaan worden heeft Pauline een iets wat verlate ingeving. Die middag hadden we in een speelgoed winkel een soort van neptelefoontje gekocht. Je weet wel. Zo’n die waar je ‘o zo leuke’ buurjongetje er ook éen van heeft. Zo ééntje met van die felle lampjes er op en met van heerlijke leuke spontane irritante melodietjes die je na drie keer horen al niet meer kan uitstaan zodat je bij de eerste keer dat ‘leuke telefoontje door de plee zou willen spoelen nadat je het ding eerst met een goede stevige hamer hebt bewerkt.
“Maar ach”, denk je nog bij jezelf, “hij zal het misschien wel leuk vinden”
Wat blijkt?
Dat ‘heerlijke leuke spontane irritante melodietjes telefoontje met zijn felle lampjes’ blijkt een gouden idee te zijn. Het ding heeft het matras nog niet geraakt en hij is stil! Ligt nog even tien minuten op wat knopjes te drukken en valt vervolgens heerlijk in slaap.
Dat wat wel iets geweest om de avond mee te beginnen.

Deze avond zijn we na wat winkelen doorgelopen om te kijken of we ons hotel konden vinden waar we zeven jaar geleden met Zhuang-Wei hebben gezeten. De winkels zijn tot tien uur open en Chinezen slapen laat. We hoopten ook dat Xijian in de wandelwagen in slaap zou vallen maar dat is niet gebeurd. Er is een groot plein, of eigenlijk een heel breede straat waar geen auto’s mogen komen, met de ene duren winkel na de ander. Een Prada en Victoria’s Secet maar ook winkels die er duur uit zien maar het niet zijn. Althans voor ons niet.
We wisten wel dat als je die ‘straat’ uit zou lopen je op de plein van de Hemelse vrede gerecht zou komen. Vanaf daar zouden we moeten weten waar dat hotel was maar we wisten de naam niet meer. Na 10 minuten lopen begonnen we al wat dingen te herkennen. We kwamen langs de ingang van de metro waar we altijd opstapte, de tunnels onder de weg door om aan de andere kant te komen en verderop zagen we de gebouwen van de overdekte super-mall met allerlei eettentjes waar we voor een habbekrats heerlijk hebben gegeten.
Daar was dan ‘ons’ hotel! De man buiten achter de slagboom in het hokje vroeg blijkbaar wat we kwamen doen. Ik vertelde dat we hier zeven jaar geleden ook waren geweest en even wilde kijken.
Zijn Engels wat net zo slecht als dat van zijn andere landgenoten maar wist ons nog kenbaar te maken dat we maar even binnen moesten vragen. Dat kwam mooi uit want dat waren we toch al van plan. We hebben heerlijk herinneringen opgehaald en gezeten op de plek in de lobby waar we altijd op elkaar wachtte als we ergens naar toe gingen. De waterpartij met de vissen, de tafels en stoelen die stonden te wachten op het ontbijt, de draaideur naar buiten, de muurtjes waar Zhuang-Wei op liep terwijl we zijn hand vast hielden enz. Het was erg fijn om er nu met hem er weer te zijn nu hij ouder is. Nu kan hij het in het echt zien van wat we hem altijd hebben laten zien van foto’s, filmpjes en verhalen van wat we altijd deden. En nog bijzonderder dat we er nu met z’n vieren liepen!
Heel bijzonder om weer even op de plek te zijn. We hebben, al was het iets te donker, nog wat foto’s gemaakt zoals we die toen ook hebben gemaakt. Maar nu zijn we zeven jaar verder.

Slapen deel V
Wonderlijk maar waar maar we hebben blijkbaar het slaap knopje gevonden. Of eigenlijk, knopjes en lampjes. Na de vaste rituelen van in bad en tandenpoetsen hebben we hem met zijn liedjes-knopjes-lampjes apparaat in bed gelegd. Zonder al te veel te protesteren is hij gaan liggen. Hij nog wel een paar keer gaan zitten maar konden hem gewoon ( lees: zonder krijsen en brullen) weer neer leggen.
Pauline zat nog op de grond voor zijn bedje en ik zat op de bank die naast zijn bedje staat. Zelfs toen hij toch nog weer even opstond om papa een liedje te laten horen, die papa vast nog niet eerder had gehoord, hoefde ik na het luisteren alleen maar te zeggen dat hij weer moest gaan liggen.
Met een paar klopjes met mijn hand op zijn matras is hij zelf weer gaan liggen waarna ik hem zijn ‘rustigmakertje’ heb teruggeven. Wonderlijk hoe dingen kunnen lopen.
Nu waren we eigenlijk door eigen schuld laat thuis en lag hij nu door ons laat op bed. Binnen een kwartier sliep hij!
Weer een nieuw record.